Grafkunst met een rode roos
Mevrouw belde voor een afspraak. Haar moeder was overleden en zij en haar zussen wilden iets moois voor hun moeder laten maken. Ze wilden graag langskomen om de mogelijkheden te bekijken. Of het ook op een zaterdag kon?
Na wat zoeken in alle agenda’s werd er een zaterdag ochtend uitgekozen en de betreffende ochtend kwamen 3 lang volwassen vrouwen mijn atelier binnen gelopen. Terwijl ik koffie maakte nodigde ik hen uit om het atelier alvast te bekijken en even later hoorde ik ze al pratend langs alle objecten lopen. “Nee, dat niet” en “zoiets komt in de buurt”. Ze waren dus al duidelijk hun keuze aan het bepalen.
Aan de koffietafel vroeg ik hen over hun moeder te vertellen en al snel kwamen de verhalen. Hoe lief en zorgzaam ze was geweest, zo veerkrachtig en met name daadkrachtig. Hun vader was al jong overleden en ze had haar dochters alleen grootgebracht. En net toen de jongste was gaan studeren kreeg ze een relatie met een man met 4 puberkinderen. “Joost was weduwnaar en ze heeft hem via de kerk leren kennen. Ook al was hij iets jonger dan mam en hadden wij in het begin twijfels, het is een goeie vent en ze hebben fijne jaren samen gehad”.
“Het leek er toen op dat ze gewacht had tot wij allemaal het huis uit waren” vertelde de jongste dochter. “we hebben er nooit over kunnen praten – mam was niet zo’n prater – maar ik denk dat ze wist dat wij het moeilijk hadden gevonden haar te delen”.
En de middelste dochter vertelde dat ze met haar nieuwe man opnieuw aan het grootbrengen van zijn kinderen was begonnen. “Ze kon het zorgen niet laten. Ze ging de problemen met die kinderen aan. Of wij het leuk vonden of niet”.
In de beginjaren hadden ze weinig emotioneel contact met de andere kinderen gehad. Er was langs elkaar geleefd, ook door het leeftijdsverschil. Dit was echter veranderd toen enkele jaren geleden bleek dat Joost Parkinson kreeg en wat later moeder darmkanker kreeg. Toen kwam er een heel goed contact tussen alle kinderen en werden de zorgtaken goed verdeeld. “We waren immers met ons 7en” vertelde de oudste dochter. En ze hadden de ouders niet verdeeld, ze hadden gekeken naar wie welke taak het beste kon uitvoeren. De middelste dochter kon dit heel trots vertellen. Met name het laatste jaar van hun moeder was heel goed voor de band tussen alle kinderen geweest. Pas toen waren ze erachter gekomen hoe veel werk hun moeder aan de andere kinderen had gehad en hoeveel liefde er tussen hen was ontstaan.
En ook nu waren ze nog steeds samen in de zorg voor Joost. Ze verdeelden en overlegden alles met elkaar. Zo hadden ze ook de uitvaart van moeder samen gedaan. De dominee had hen geholpen met de uitvaart en het was heel mooi geweest. Precies zoals moeder het zou hebben gewenst.
In het laatste familie overleg hadden de kinderen besloten dat de 3 dochters met het monument voor moeder bezig zouden gaan. De onderen zouden zich hierbij aansluiten. Ze hadden met elkaar gepuzzeld hoe het monument eruit zou komen te zien en daar waren ze het over eens. Hun stiefbroers waren heel handig dus ze zouden het monument zelf gaan plaatsen. Of ik wist waar ze dan allemaal rekening mee moesten gaan houden?
Ja, dat wist ik en we hebben heel even gepraat over de technische details van het plaatsen van de steen. Maar al snel zag ik dat dit voor de 3 vrouwen te veel was en vroeg hen toen de broers mij maar te laten bellen als het zo ver was.
Hun aandeel was immers het creatieve deel. Het ontwerp van het monument. Op mijn vraag of ze wisten hoe de plek van hun moeder eruit zou komen te zien kwam er een schetsje uit een tas. Haast een boodschappenbriefje was het en ik kon er hartelijk om grinniken.
Ze wilden graag een tuintje maken. De broers hadden op de begraafplaats gezien dat er dan een rand omheen zou moeten en – de jongste lachend – “ze zijn echt met het meetlint over de begraafplaats gelopen en hebben overal monumenten opgemeten. Ze hebben zelfs op de grond gelegen om te kijken hoe zo’n rand geplaatst moet worden”. De dames moesten alle drie lachen. Het voorbereidende werk was dus al gedaan.
“En in het tuintje willen we een grote glasplaat, zoiets als dit” en daar kwam de telefoon tevoorschijn met foto’s van monumenten van glas. De jongste dochter was met haar jongste stiefzusje op de verschillende begraafplaatsen gaan kijken naar monumenten en ze hadden iets gezien dat ze mooi vonden.
Ik keek naar de foto en moest grinniken. “Dat is al een oud monument van mij” zei ik. “Dit staat zeker al 15 jaar op de begraafplaats” Het was een grote glasplaat met een stel papavers die ik jaren geleden voor een familie had gemaakt. ik zag op de foto’s dat het geheel er nog steeds goed verzorgd uitzag.
Terwijl ik een 2e kop koffie voor ons allemaal zette resumeerde ik wat we tot dan hadden doorgesproken. Het zou een tuingraf worden. De omranding van het tuingraf zou nog nader worden bepaald. In het tuingraf zou een grote glasplaat komen die met RVS afstandhouders in de omranding zou worden gezet.
De 3 dames knikten. Ja dit was het tot nu toe. En toen gingen we naar het belangrijkste stuk dus - de glasplaat.
Ik vroeg de zussen of zij een idee hadden hoe de glasplaat eruit zou moeten komen te zien. En welke bloem zou in de glasplaat mogen komen. want dat het een bloem moest worden had ik al wel begrepen.
Ook hier hadden ze het met elkaar over gehad en iedereen was het weer eens. Het zou een roos worden , een rode baccarat roos. De roos zou eenvoud mogen uitstralen, eenvoud en warmte. Geen steel, geen blaadjes, gewoon de warme kleuren van de bloem.
Na een paar weken stuurde ik de zussen een aantal ontwerpjes toe en ook hier was de keuze weer unaniem. Iedereen vond dezelfde bloem mooi.
Moeder heeft alle 7 kinderen nu in eenheid samen.
Haar verhaal is door hun verteld.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.