Engelenvleugels in glas
Een kleine mevrouw kwam tijdens een Open-Deur-Dag mijn atelier binnengelopen en vroeg of ze even rond mocht kijken. ik liet haar rustig kijken en ging verder met het werk waar ik op dat moment mee bezig was. Ik zag dat ze bij iedere kast heel aandachtig keek naar alles wat ze zag. Het leek alsof ze afwachtte tot een object iets tegen haar zei.
Na een half uurtje vroeg ik of ze behoefte had aan een kopje koffie of thee en nodigde ik haar uit om te gaan zitten. Mevrouw koos een theezakje uit en liet het in het hete water vallen en zuchtte. Dit was voor mij de opening om het gesprek te beginnen en ik vroeg haar hoe ze bij mij was gekomen. Het bleek dat haar rouwtherapeut had aangeraden eens naar mij toe te gaan.
Mevrouw vertelde haar levensverhaal en ik merkte dat ze dit goed kon samenvatten. Ik vroeg haar of ze haar verhaal al vaker had moeten vertellen en toen zuchtte ze weer heel hard. “Zo vaak in de laatste jaren dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Het is gewoon te veel, veel te veel geweest”. Ik liet het verhaal dat mevrouw mij had verteld bezinken en ik kon het met haar eens zijn. Soms kan een mens ook zoveel achterelkaar verliezen dat het haast niet meer draagbaar is.
Mevrouw had in de afgelopen jaren achterelkaar haar ouders, haar broertje, en meerdere familieleden verloren. En bij ieder overlijden was zij degene geweest die sterk moest zijn en alles moest regelen. “Op een bepaald moment begon ik iedereen in het crematorium te kennen, wist hun naam en wat ze deden, kende de weg naar de koffiekamer en wist in welke zaal wat gehouden kon worden. Ik begon steeds meer op een uitvaartmens te lijken in plaats van een rouwend familielid. En de uitvaart regelen was één ding, maar ik moest ook telkens de nalatenschap regelen, ik had een abonnement bij de notaris hoor, en het allerergste, ik moest huizen ontruimen, privéspullen uitzoeken. Echt alles, en in mijn eentje want niemand in de familie had tijd om te helpen. Ze waren allemaal druk met hun eigen leven. Mijn zussen zeiden dat ze te druk waren met hun gezin en dat ik blij mocht zijn dat ik geen kinderen had. ik heb nu een jaar therapie en durf nu te zeggen dat mij twee zussen egoïstische krengen zijn. Dat durfde ik ervoor niet toe te geven.”
Ze was doorgegaan tot ze niet meer kon. Op haar werk was ze ingeklapt toen er een klein foutje naar boven was gekomen. Geen grote lastige fout maar een kleintje. Haar baas had gevraagd hoe het kon dat ze dit niet had opgemerkt en toen was ze stukgegaan. Men was zich kapot geschrokken en ze hadden haar naar huis gebracht en verteld dat ze verplicht de ziektewet in moest. “Ik was nog nooit ziek geweest, wel eens grieperig maar ik had mij in de 15 jaar dat ik voor dit bedrijf werkte nog nooit ziekgemeld. Ik wilde het ook niet maar mijn aardige directeur zei dat hij niets aan me had zolang ik mezelf niet terug had gevonden. Ik ben de dag erna naar de huisarts gegaan en heb gevraagd om een pilletje zodat ik mezelf weer zou zijn. Ik wilde van de huilbuien af, wilde weer normaal zijn. Ik was echt kwaad op de huisarts dat hij me geen medicatie wilde geven maar vond dat ik eerst goed uit moest huilen. Hij wilde dat ik een week later terug zou komen en dat we dan zouden bekijken hoe ik er aan toe was.”
Mevrouw vertelde dit alles met een stem waarin alle menselijke emoties zaten. Verdriet, boosheid, woede, alles en nog veel meer. Ze vertelde dat ze een jaar niet had kunnen werken en dat haar directeur het geen probleem had gevonden. Hij wilde haar terug als ze zichzelf weer had gevonden en geen dag eerder. Hij kwam regelmatig een kop koffiedrinken en had haar verteld dat ook hij een burn-out had gehad. Hij wist dus waar ze doorheen ging. Hij was ook degene die haar de rouwtherapeut had aangeraden en dat was een hele goede zet van hem geweest want ze had nu eindelijk het gevoel dat ze voortgang maakte. Met de therapeut had ze haar leven in kaart gebracht en hij was degene geweest die haar erkenning had gegeven voor haar burn-out. “Het was zo’n bevrijding toen een wild vreemde tegen mij zei dat het hem verbaasde dat ik het zo lang had volgehouden, dat ik niet eerder was afgeknapt. Hij was het helemaal met mij eens dat mijn zussen op zichzelf gericht zijn en geen oog hebben voor mijn leven.”
Het was in één van hun gesprekken geweest dat ze het idee kreeg om een kunstwerk te gaan zoeken waar ze alle verdriet en verlies in zou kunnen verbeelden. Een mooi beeld waar ze in de toekomst met plezier naar zou kijken echter dat haar ook voor zou houden nooit meer in het oude patroon terug te vallen. “Je zoekt dus naar een Transformatie-beeld” vroeg ik en ze moest er even over nadenken. Het klopte, ja dat wilde ze vinden.
Op mijn vraag of ze in het atelier iets had gezien dat haar aansprak schudde ze van nee. Ze had wel een aantal objecten gezien die ze heel mooi vond maar niets wat haar op die manier raakte. We hebben die middag nog een aantal mogelijkheden doorgenomen en na een uurtje was de energie op.
“Ik weet het ook niet meer”, zei ze “Ik weet echt niet meer wat ik wil. Alles vliegt in mijn hoofd door elkaar”. We spraken af dat ze een week later weer langs zou komen om verder te praten.
In die week maakte ik twee kleine objecten met symbolische vleugels. Engelenvleugels, vogelvleugels of gewoon mensenvleugels. De vleugels van de herinnering en ook eigenlijk het symbool van je handen omhoogheffen en zeggen “help me, ik kan het even niet alleen.
Een week later liet ik mevrouw de objecten zien en ze koos de mooiste. Want dit was precies zoals zij zich voelde.
Het beeld heeft een bijzondere plek in haar huis gekregen. Mevrouw is ondertussen weer vol aan het werk en bij onze laatste ontmoeting vertelde ze dat ze nu pas echt weet wat de woorden - genieten van het leven en vrijheid - precies betekenen en hoe ze voelen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier….
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Hun verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust Beeldrecht. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier…
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
E: brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Tot slot
In deze blog beantwoord ik de meest gestelde vragen van de afgelopen 20 jaar. Iedere vraag mag u mij ook mondeling stellen. Kom gewoon een keer naar een Open Deur Dag die iedere laatste vrijdag en zaterdag van de maand is.
En als uw vraag hier niet bij staat, stel hem mij dan gewoon. Bel of mail mij op 06-19195562 of Brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Ik zal uw vraag dan beantwoorden en hem direct ook op deze pagina plaatsen zodat ook andere mensen hier wat aan hebben.