Blauwe dolfijn in het grafmonument voor hun zoon
“De mevrouw die de uitvaart van onze zoon heeft gedaan heeft ons vorige week wat foto’s van uw werk laten zien en heeft ons uw telefoonnummer gegeven. Ze vertelde ook dat wij met u samen kunnen werken. Wij willen een dolfijn van glas. Kunt u dit samen met ons maken?”
Ik heb diezelfde ochtend een afspraak met mevrouw gemaakt en een paar dagen later zat het echtpaar aan mijn koffietafel.
Ik zag twee vermoeide stille mensen aan de tafel zitten. Mevrouw had een grote tas bij zich en toen ik vroeg of daar misschien een foto inzat knikte ze. Ik nodigde haar uit om de foto op tafel te zetten en daar kwam haar kind tevoorschijn. Ik zag een blij kind, zittend aan de rand van een zwembad. De lijn van de sondevoeding was duidelijk zichtbaar maar alles aan de jongen lachte.
Meneer begon te vertellen. Hun zoon was 3 jaar oud geweest toen en een ernstige ziekte bij hem was geconstateerd. Een progressieve ziekte en er was hen direct verteld dat de levensverwachting niet hoog was. De meeste kinderen met deze ziekte werden niet ouder dan 10 jaar. Daar moesten we ons op instellen en leren leven met de dag. “De arts noemde het “in het moment leren leven”. We kregen een foldertje in handen gedrukt en een kaartje van de psycholoog van het ziekenhuis. De arts vertelde dat de psycholoog veel ervaring had met het begeleiden van ouders met terminaal zieke kinderen. Stel je voor Brenda, je gaat naar het ziekenhuis in de verwachting dat je hoort hoe ze je kind beter gaan maken en je krijgt te horen dat hij terminaal is, uitbehandeld. Ze kunnen niets meer doen omdat MIJN genen in hem niet goed zijn.”
Vader brak in tranen uit en moeder zat stil. Het was aan mij om een troostende hand naar beide ouders te reiken. Het was mij duidelijk dat er dus een gen onderzoek was geweest en vader drager was. Hij gaf zichzelf de schuld van de ziekte van zijn zoon en moeder was op dat moment niet in staat om hem haar hand te reiken.
Iets dat ik helaas heel vaak zie bij ouders die hun kind hebben verloren.
Op mijn vraag wanneer hun zoon was overleden antwoorde moeder. “Vier weken geleden. Joris is op de dag van de lente overleden.” Het was allemaal nog zo vers, nog maar zo kort geleden. Heel voorzichtig probeerde ik dit aan beide ouders te vertellen. Ik werk namelijk zelden met families die “even” het monument willen regelen, meestal ingegeven door de gedachte dat als dit is geregeld ze door kunnen gaan met hun leven.
Iets dat zelden zo is. Doorgaan met je leven wanneer je geliefde kind, partner of ouder is overleden, het snel een “plekje” geven, opbergen in de kast en doorgaan met waar je mee bezig was. Zo werkt het vaak niet. als je het verdriet en de rouw niet op dat moment aangaat komt het er ergens in je leven wel uit. Meestal met een burn-out of ziekte.
Ik vroeg dus heel voorzichtig waarom ze nu al bij mij aan tafel zaten en vader antwoorde heel emotioneel: “ik wil gewoon weten of het kan. Ik wil net als voorheen met Joris aan het werk. Zijn fysiotherapie was de mijne. We deden samen dezelfde oefeningen. Toen hij aan de sonde voeding moest heb ik ook een sonde gekregen. Gewoon om te voelen wat hij voelde. Ik kocht een rolstoelbus zodat we niet aan huis gekluisterd waren, zodat hij zich niet te kort gedaan voelde. Hij is mijn zoon en ik wil voor hem zorgen”.
Ik kon niets anders doen dan de man gerust te stellen want zijn vraag was duidelijk. Ik werk zoveel als kan met de familie samen. Met name als het ouders betreft. Ik vind het zo intens belangrijk dat zijzelf iets in het monument of het gedenkobject kunnen stoppen.
We hebben die ochtend een nieuwe afspraak gemaakt voor zes weken later. Ik heb de ouders gevraagd om de volgende keer foto’s van de begraafplaats mee te nemen en na te denken over de invulling van het monument. En met name heb ik hen beiden gevraagd om op elkaar te letten zodat ze elkaar niet zouden verliezen. Ook al had ik het gevoel dat dit al was gebeurd in de jaren voor het overlijden van hun Joris.
Zes weken later zat het ouderpaar weer aan mijn koffie tafel. Vader had de laptop bij zich en gaandeweg het gesprek kwamen er tientallen foto’s tevoorschijn. Ze hadden nagedacht over de invulling en waren het eens geworden. Ik voelde een nieuwe energie bij beide mensen, alsof ze elkaar weer een beetje zagen.
Onder de koffie vertelde moeder heel rustig dat het vorige bezoek hen beide goed had gedaan. Met name mijn laatste opmerking had stof tot nadenken gegeven. Ze hadden heel erg veel gepraat in de afgelopen weken en besloten om apart van elkaar verder te leven. Joris was hun enige kind gebleven want na de diagnose had vader het niet meer aangedurfd om meer kinderen te krijgen. Er was dus niets meer wat hen aan elkaar verbond.
“We zullen altijd de ouders van Joris zijn. En we zien elkaar absoluut staan en houden van elkaar. Maar ik wil naar de toekomst kijken en mijn man blijft in het heden staan. Ik respecteer zijn keuze zoals hij de mijne respecteert. We begrijpen elkaar echt al lang niet meer.”
Helder dus. Joris was heel lang de enige verbindende factor tussen beiden geweest en het enige dat ik nu nog aan hen kon toevoegen was een mooi monument voor hun zoon maken. Samen met vader want moeder hoefde niet te helpen met de uitvoering. Zij gunde dit aan vader alleen. Ze wilde wel op de hoogte gehouden worden over de voortgang maar vader mocht alles gaan regelen.
En toen kon vader dus alle foto’s die hij gemaakt had tevoorschijn halen. Ik zag foto’s van de begraafplaats en van Joris nieuwe woning. Toen ik dit zo benoemde naar de ouders zag ik moeder knikken en vader zijn ogen vollopen. Ik vermoedde dat hij het nog nooit zo had bekeken. Vader had veel foto’s van wat hij niet wilde. Veel graniet en veel steen dus. En dat wilde hij niet. Het moest lief en natuurlijk zijn en blijven.
Het zou een tuingraf worden, dat was duidelijk. Op die manier kon vader blijven schoffelen en veranderen.
En die dolfijn dus. De reden waarom ze bij mij waren gekomen. Moeder vertelde dat Joris altijd gek was geweest op dolfijnen. De vrijheid van de dieren, hun speelsheid en hun intellect. Hun zoon was heel slim geweest ondanks zijn ziekte. Vrienden hadden bij de stichting Doe een wens geregeld dat hij met de dolfijnen had kunnen zwemmen. Ze waren met het vliegtuig naar Mallorca gevlogen en daar hadden ze alle drie samen met hem met een paar dolfijnen gezwommen. Weliswaar in een zwembad hoor maar dat had voor Joris niets uitgemaakt. Het kind had het heerlijk gevonden.
In de weken na dit gesprek heb ik een aantal tekeningen gemaakt en op de volgende afspraak kwam vader alleen. Hij was tegelijk gespannen en ook ontspannen. Hij vertelde dat zijn vrouw aan het verhuizen was en de scheiding al bijna rond was. Hij zou in het huis blijven wonen want hij was er nog lang niet aan toe om het geboortehuis van Joris te verlaten.
Vader heeft die middag het voor hem mooiste ontwerp uitgekozen en samen hebben we naar de afmetingen en de kleuren gekeken. En de invulling van het graf was al snel duidelijk. Vader had al met zijn zwager, een echte aannemer gesproken en deze zou hem helpen met het maken van een mooie tuinrand en hij zou hem ook helpen met het plaatsen van het glas wanneer het klaar was.
In de weken hierop hebben we samen gesneden en gepuzzeld met de dolfijn in het water.
Tot slot
In mijn werk vertel ik telkens weer een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als dit verhaal u raakt, of de foto vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop: www.glazennest.nl
Het is mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
PDF informatie
Er zijn een groot aantal verschillende informatie Pdf’s over een thema beschikbaar. Op uw aanvraag sturen wij u deze graag toe.
Wilt u weten welke thema’s er allemaal zijn: klik dan hier PDF
En als laatste:
Ieder object dat ik maak is voor een bijzonder iemand. Hun verhaal in glas, kleur en vorm omgezet. Op al mijn ontwerpen rust Beeldrecht. Ik verzoek u dus mijn ontwerpen niet zelf te kopiëren of door andere na te laten maken.
Wilt u meer weten over mijn visie en werkwijze – klik dan hier
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
M: 06-19195562
E: brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Tot slot
In deze blog beantwoord ik de meest gestelde vragen van de afgelopen 20 jaar. Iedere vraag mag u mij ook mondeling stellen. Kom gewoon een keer naar een Open Deur Dag die iedere laatste vrijdag en zaterdag van de maand is.
En als uw vraag hier niet bij staat, stel hem mij dan gewoon. Bel of mail mij op 06-19195562 of Brenda@glazeniers-glaskunst.nl
Ik zal uw vraag dan beantwoorden en hem direct ook op deze pagina plaatsen zodat ook andere mensen hier wat aan hebben.