Glazen vlinder in de kleuren van Ajax
Tijdens een presentatie van mijn werk, jaren geleden in het begin van mijn carrière als gedenkkunstenaar, kwam ik in gesprek met een moeder en dochter. Heel aandachtig hadden ze naar een aantal vlinders gekeken die in een voorbeeld grafje waren gelegd en er druk over met elkaar gesproken. En daarna had de dochter rond gekeken om te zien wie ze over de vlinders kon aanspreken. Haar oog viel op mij en toen ze zag dat ik hen al lang in de gaten had moest ze glimlachen. Ik lachte terug en stapte op hen af om te luisteren naar hun vraag. Beide dames waren zeer enthousiast over de vlinders en vroegen of ik er nog meer had in het atelier. En ook kwam de vraag of zo’n vlinder op een bestaande steen verlijmd kon worden.
We hebben toen afgesproken dat ze naar mijn atelier zouden komen voor een vervolg gesprek.
Een week later kwamen moeder en dochter, dit keer vergezeld door beider echtgenoten naar mijn atelier en begon moeder hun verhaal te vertellen.
Ze hadden 2 kinderen gekregen, een echt koningskoppel – een jongen en een meisje. Alles was altijd goed gegaan en ze hadden er nooit bij stilgestaan dat het ook anders kon zijn. Tot het moment kwam dat de voetbaltrainer hen op zaterdag belde met de boodschap dat hun zoon zijn been had gebroken tijdens de training en dat de ambulance onderweg was.
In het ziekenhuis aangekomen kregen ze al snel door dat er meer aan de hand was dan enkel een gebroken scheenbeen. Hun zoon moest blijven en diezelfde avond vertelde de chirurg hen dat hij hun zoon ging doorverwijzen naar het academisch ziekenhuis. De arts had iets op de röntgenfoto’s gezien dat hem zorgen baarde en vond het nodig de specialist op dit gebied er naar te laten kijken.
De volgende dag gingen ze met hun zoon in de auto op weg naar Nijmegen en aan het einde van een dag vol onderzoeken zaten ze in de spreekkamer van de specialist en hoorden dat hun zoon botkanker had.
Ze waren er helemaal kapot van en kregen niet de tijd om van dit bericht bij te komen. Hun zoon moest direct het traject in. Chemo’s, bestraling alles moest hij doorstaan en uiteindelijk heeft hij zelf besloten dat het genoeg was geweest. Hij was 17 jaar oud toen hij thuis overleed.
“Ik was het er niet mee eens, ik wilde doorvechten tot het laatst. Ik wilde en kon hem niet opgeven. Maar Sjors was er klaar mee. Op een avond zei hij tegen mij, mam, jij bent niet degene die bij iedere chemo kapot gaat, jij bent niet degene die doodziek is van iedere pil die ze je geven, jij bent niet degene met uitgezaaide botkanker. Ik heb dit en het is mijn leven, het is mijn ziekte. En ik kan het niet meer. Ik stop ermee. Als ik dan moet sterven wil ik het op mijn manier doen. Ik wil weer een pilsje kunnen drinken zonder er ziek van te worden. Ik wil weer een beetje kunnen genieten van het weinige dat ik nog kan.”
Beide ouders hadden zijn vraag begrepen en ze hadden hem naar huis gehaald. Zijn laatste weken thuis waren een groot feest geweest. Al zijn vrienden waren gekomen en sommige ook gebleven. Een aantal hadden meegeholpen met de verzorging en ze waren zus en ouders tot grote steun geweest. En eentje was gebleven vertelde moeder terwijl ze naar haar schoonzoon keek.
Ze hadden Sjors een goede uitvaart gegeven en zijn wensen gerespecteerd. Er was een feest in zijn favoriete café geweest en er was gelachen en gehuild. Er waren ruim 500 mensen op de uitvaart en ze hadden niet iedereen een hand kunnen schudden.
Ze hadden als gezin gekozen voor een ruwe steen op zijn graf. Alleen maar een steen met zijn naam in bronzen letters. Eenvoudig en ruw want dat paste bij hun kind en broer. De steen stond al 17 jaar en werd alleen maar mooier met de jaren. Hij was verweerd en er groeiden mossen en alg op en dat vonden ze mooi. Het graf was altijd helemaal goed geweest tot ze dus mijn vlinders tegen kwamen. Nu wisten ze allebei dat dit altijd had gemist. Er moest een vlinder op komen. Een vlinder die de vrijheid tegemoet vliegt en even uitrust op de steen.
Maar welke kleuren pasten bij zijn vlinder. Blauw, geel, echte vlinderkleuren? Dat wisten de dames dus niet echt. Iedereen leek even in gedachten verzonken tot de schoonzoon naar vader keek. Ze keken elkaar aan en toen naar mij. “Kun je ook een vlinder maken in de kleuren van Ajax? Rood en wit dus.”
In de weken na hun bezoek heb ik een paar vlinders in deze kleuren gemaakt en de dames hebben de voor hen mooiste uitgezocht.
Het waren echter twee handige mannen dus het was geen probleem.
Ieder jaar ga ik even bij Sjors op bezoek want hij behoort tot mijn controle monumenten. En ieder jaar denk ik weer even terug aan zijn ouders, zus en zwager.
En natuurlijk aan hem. Het was goed om zijn verhaal te vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.