Structuren in helder glas
De twee oudere dames probeerden mij onder de koffie uit te leggen wat ze precies voor hun overleden broer wilden hebben. Voor mij was het heel bijzonder om een tweeling van ruim 65 jaar oud te zien overleggen want het leek wel alsof ze dit deden zonder veel woorden te gebruiken. De zus met het korte haar zei “als we maar foto’s zien dan kunnen we zeggen wat we wel en niet mooi vinden”.
Nu heb ik zoveel foto’s op mijn computer staan dat het haast ondoenlijk is om een familie hier zonder leidraad doorheen te laten kijken dus vroeg ik hen mij eerst eens wat over hun overleden broer te vertellen. En aan de hand van hun verhaal zou ik een beter idee krijgen waar ze naar toe wilden gaan.
Beide dames begonnen te vertellen over hun geliefde broer. Hij was de oudste geweest – ruim 5 jaar ouder – toen zij waren geboren. Hun vader was zeeman en veel van huis en hun broer had moeder dus altijd moeten helpen met de verzorging toen ze baby waren en later met de opvoeding. “Moeder kon het gewoon niet alleen, ze was niet zo sterk en veel kwam op Bram te liggen. Hij was de man in huis als vader voer.”
Het was een liefdevolle broer geweest die het heel normaal had gevonden om zijn kleine zusjes altijd mee te nemen. “weet je nog dat we altijd mee moesten naar de voetbal en dat we dan in de kantine op een stoel werden gezet. Bram dreigde dan altijd om ons met plakband aan de stoel vast te plakken als hij merkte dat we eraf waren geweest”. De dames moesten enorm lachen. Iedereen had altijd meegeholpen om op hen te passen, de dames in de voetbalkantine, de moeders van zijn vrienden, de buren, echt iedereen had altijd moeten glimlachen als de grote Bram weer met zijn handen vol “dat waren wij hé, ze noemden ons Handen Vol” aan kwam lopen.
“Het waren andere tijden toen wij opgroeiden. Niemand vond het vreemd dat een jongen zijn zusjes meesjouwde en de verantwoordelijkheid op straat droeg, niemand keek ervan op en iedereen hielp gewoon omdat men wist dat moeder niet zo sterk was. Bram liep met hen naar school en toen ze naar de Mulo gingen regelde hij de boeken, de tassen en alle andere praktische zaken. Bram werkte toen als leerling in de bouw en zijn voorman begreep de situatie ook en gaf hem de ruimte om zijn zusjes in de gaten te houden als het nodig was.
“Bram was de meest geweldigste grote broer die men zich kan voorstellen. Altijd aan het zorgen en altijd alles aan het regelen. Hij bleef lief, zelfs toen we ons 1e vriendje kregen. Hij had HET gesprek met hen en hield in de gaten of het wel goed ging.”
“Als er overdag iets was gebeurt waar we over wilden praten deden we dat ’s avonds met hem en niet met moeder, die was heel langzaam uit het leven aan het glijden. Ze was er fysiek nog wel maar meer eigenlijk ook niet. Moeder overleed toen wij 17 waren en ook al voelden we het verdriet, er veranderde daarna niet zo veel. Pas jaren later hebben we begrepen dat moeder na onze geboorte een depressie heeft gekregen en daar nooit de behandeling voor heeft gehad die men nu zou krijgen. Ze hoefde niet meer te leven, ze was op.” Beide vrouwen zuchtten tegelijkertijd en ik voelde met hen mee. Het waren de jaren 60 toen deze vrouwen opgroeiden en het was een heel andere tijd.
De zussen bleven met Bram in het huis wonen en niemand zei er iets over. De vader bleef de zeeman en jaren later hoorden ze dat hij al heel lang voor het overlijden van hun moeder een nieuw gezin was begonnen in een andere stad. Hij had er niet meer tegen gekund om bij een depressieve vrouw thuis te komen. Ze hadden weinig contact gehouden en hadden daar alle drie vrede mee gehad want ze hadden elkaar.
De zussen waren snel na elkaar getrouwd en het huis uit gegaan. Hun grote broer was er blijven wonen en hij was nooit getrouwd. “Bram was een geweldige oom voor onze kinderen en ze bleven graag bij hem logeren. Hij kon ook heel goed met onze mannen overweg die ook zo van de voetbal hielden. “ieder jaar kochten ze samen een seizoenkaart voor onze grote club en gingen naar alles wat met de club te maken had. Het was wel eens vermoeiend hoor, al die wedstrijden, met name als het weer eens Europa en wereldclub was.”
Bram was altijd alleen gebleven en ze hadden nooit begrepen waarom. Als ze hier eens naar vroegen zei hij altijd dat hij de juiste nooit was tegengekomen maar ze twijfelden hieraan. Ze hadden echter teveel van hem gehouden om er tegen in te gaan. “Tegen jou kunnen we ons gevoel wel vertellen Bren, we denken dat hij gevoelens niet pasten in zijn wereld, hij was stukadoor in de bouw en deed zijn werk met zorg en aandacht. Hij was zeer gewild en de laatste 10 jaar had hij enkel nog restauratiewerk gedaan. Zelfs toen hij al met pensioen was belden ze hem nog op voor lastige klussen. Heel soms vertelde hij over een leuke collega of een fijne aannemer die hij had ontmoet en dan proberen we hem wel te steunen maar…. Hij liet het niet toe. Heel erg jammer”.
Bram was dus alleen gebleven en leek daar zelf minder problemen mee te hebben dan zijn zussen. Hij had, zoals hij altijd zelf had gezegd, een patent leven.
En op een middag toen hij niet op tijd bij hen was gekomen om met de mannen naar de wedstrijd te gaan hadden hun mannen hem in zijn bed gevonden. Hij was die nacht heel rustig in zijn slaap weggegleden.
Ze hadden er vrede mee gehad ook al voelden ze het gemis enorm. De zussen hadden met de steun van hun mannen alles geregeld en bij de uitvaart waren er ook spelers van hun grote club geweest. Dat was voor hen allemaal een heel groot gebaar geweest. Op het lint van de enorme krans had gestaan “voor onze grootste supporter, we gaan je missen” en juist daar hadden ze om moeten huilen. “en bij de wedstrijd van dat weekend hebben ze in het stadion een minuut voor hem gehouden. We waren erbij en het was heel emotioneel”.
Net als de zussen was ik ook even stil bij dit grote gebaar van deze bekende voetbalclub. Ik wist wel dat steeds meer clubs aandacht aan hun fans geven bij het overlijden maar dit was wel heel mooi voor de familie. Te weten dat hun geliefde door hun grote liefde wordt gezien en erkend.
De zussen hadden het verhaal van hun grote broer bij mij op tafel gelegd en nu ik hun verhaal kende kon ik beter met hun meedenken, ik begon dus heel praktische zaken te vragen.
Tuintje of gesloten plaat – nee absoluut tuintje.
Glas of steen – absoluut glas.
Kleur of geen kleur – en toen begon de twijfel bij de dames.
Ik had echter nu al zoveel input dat ik hen gericht een aantal foto’s kon laten zien en we begonnen met het liggende deel, het tuinvak. De dames kozen heel snel voor een vak met glazen banden. Dit is een technische term en het betekend eigenlijk dat bovenop de randen van het granieten tuinvak platen van gekleurd glas worden verlijmd. Het is eenvoudig en toch heel kleurig.
En toen gingen we met de letterplaat, de staande plaat aan het werk. Het verhaal dat zijn werk zo belangrijk voor hem was geweest speelde door mijn hoofd en ik voelde dat ik daar iets mee moest. Ik deelde mijn gevoel met de dames en ze keken mij zeer geïnteresseerd aan. Dit leek henzelf ook wel een goed idee.
Ik heb de dames voorgesteld dat ik met dit idee eens zou gaan puzzelen om te kijken wat ik hiermee in het glas zou kunnen en we hebben een nieuwe afspraak gemaakt.
In de weken na ons gesprek ben ik aan het experimenteren gegaan om de ruwheid van mooi stukadoorswerk in glas te vangen en na enkele proeven leek het erop dat ik mijn doel had bereikt en kon ik de zussen met een gerust hart de resultaten laten zien.
Het glas is uiteindelijk gemaakt en de steenhouwer heeft de steen geplaatst.
Ik ben tevreden met het resultaat en blij dat ik het verhaal van deze bijzondere familie heb mogen vertellen.
Tot slot
In mijn werk vertel ik een verhaal. Het verhaal van de familie vertaald in kleur en vorm.
Als een verhaal u raakt, of de foto van een glasobject vragen bij u oproept kunt u mij altijd bellen of mailen. Ook mag u vanzelfsprekend geheel vrijblijvend mijn atelier in Oldenzaal bezoeken. Bel of mail ons gewoon voor een afspraak, of loop tussen 10 uur en 16 uur binnen op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand.
Er zijn altijd veel glasobjecten in het atelier. Deze zijn vaak voor een presentatie gemaakt of als studieobject. Of gewoon omdat ik het ontwerp zo leuk vond.
Een aantal van deze objecten staan in onze webshop. www.glazennest.nl
Het is ook mogelijk om samen met mij uw eigen ontwerp in glas uit te voeren. We gaan rustig en kalm aan het werk en u ziet hoe het gehele proces verloopt. Bel of mail rustig voor meer informatie over de mogelijkheden en de kosten.
Meer informatie over mijn gedenkwerk per thema kunt u vinden op de pagina Informatie over mijn glaskunst
Op deze pagina staat een overzicht van alle informatie per thema in een PDF die u gratis bij mij kunt opvragen. Het opvragen van een PDF is geheel vrijblijvend.
Atelier Het Glazen Nest
Noordwal 14, 7571 AM Oldenzaal
T: 0541-533476
Openingstijden: 10-16 uur op de laatste vrijdag en zaterdag van elke maand, en op afspraak.
Verzoek
In het Glazen Nest maak ik monumenten en gedenkobjecten met een eigen identiteit, een eigen persoonlijkheid. Ieder object dat wij maken is eenmalig en uniek. Het wordt speciaal voor de overledene gemaakt in samenspraak met de familie.
Op deze website deel ik mijn kennis met u. Ik geef veel informatie over alle mogelijkheden met glas voor gedenkobjecten en monumenten. Dit doe ik bewust omdat ik u wil informeren.
Met enige regelmaat zie ik mijn ontwerpen terug bij anderen, en daarom verzoek ik u het volgende:
- Kopieer mijn ontwerpen niet.
- Laat ze ook niet respectloos door een andere kunstenaar uitvoeren.
- Kopieer ook geen werken die uitgevoerd zijn voor iemand anders.
- Heb respect voor de andere families. Ik geef veel tijd en energie aan de ontwikkeling van mijn werk en puzzel met een familie op de vorm en de kleuren, net zo lang tot het verhaal dat zij willen vertellen klopt.
Laten wij samen uw eigen verhaal vertellen, een nieuw en persoonlijk voor u vormgegeven verhaal.
Visie
Ik wil een verhaal vertellen. Het verhaal van de overledene en zijn of haar familie. Het is iedere keer weer een nieuw verhaal, een uniek verhaal over een uniek mens, een unieke familie.
Het doel is die verhalen een vorm en een kleur te geven en daar zijn veel verschillende mogelijkheden voor. Zo ontstaat een tastbare plek waar herinneringen, hoop en dromen vorm hebben gekregen. Een plek, een object, waar je tegenaan kunt praten, dat je kunt verzorgen, waar je iets bij kunt achterlaten.
Een plek waar jij jezelf kunt zijn, omdat dit de plek is waar jij je dierbare herkent.
De leeftijd maakt eigenlijk niet het verschil voor het gevoel van je dierbare missen.
Ouders hadden dromen voor een te vroeg geboren baby. Hoop, verwachtingen.
En met het overlijden van het kindje is dat alles vervlogen.
Kinderen die ouders verliezen; wat maakt het uit hoe oud het kind is?
Of iemand nu 5 of 50 is, de overleden ouder is er niet meer en het kind kan zijn/haar verhaal niet meer rechtstreeks vertellen. Dromen voor de toekomst zijn vervlogen en de hoop is verdwenen.
De man of vrouw die de partner heeft verloren. Niet meer samen ouder worden; de overlevende wordt nu ouder en de geliefde nooit meer.
Niet meer samen koesteren, niet meer samen liefhebben.
Iemand die een broer of zus verliest. Afscheid nemen van degene die je jeugd heeft meegemaakt, die dingen van je weet die niemand anders weet. Het verlies van de persoon waar je als kind mee lachte en ruzie mee maakte. De persoon waar je je ouders mee deelt. Het overlijden van je broer of zus betekend ook afscheid nemen van een deel van je jeugd.